کد مطلب:193224 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:48

تأویل این فرمایش خدا: «و ستاره و گیاه (یا درخت) برای او سجده...» چیست؟
داوود رقی گوید: از امام صادق - علیه السلام - درباره ی تأویل و معنی فرمایش خدا: (ألشمس و القمر بحسبان) [1] «خورشید و ماه با حساب منظمی می گردند» سؤال نمودم.

فرمود: ای داوود؛ از مطلب خاصی سؤال كردی پس قناعت كن به جوابی كه به تو داده می شود، آفتاب و ماه دو نشانه و آیه از آیات خدا می باشند، كه به امر خدا جریان دارد، سپس خداوند به آن دو مثال زد از برای كسی كه بر علیه ما انقلاب (و كودتا) كرد، و حرمت ما را مورد تجاوز قرار داد، و به حق ما ظلم و ستم نمود.

داوود گفت: معنی: (هما بحسبان)؟ «آن دو با حساب منظمی می گردند» چیست؟

فرمود: آن دو در عذاب من هستند.

داوود گوید: گفتم: (و النجم و الشجر یسجدان) «و ستاره و گیاه (یا درخت) برای او سجده می كنند» چه معنی می دهد؟

فرمود: «ستاره» رسول خدا - صلی الله علیه و آله و سلم - است، و «درخت» امیرالمؤمنین و ائمه - علیهم السلام - می باشند كه حتی یك طرفة العین خدا را معصیت نكردند.

داوود گوید: گفتم: (و السماء رفعها و وضع المیزان) «و آسمان را برافراشت، و میزان و قانون (در آن) گذاشت» چه معنی دارد؟



[ صفحه 264]



حضرت فرمود: «آسمان» رسول خدا - صلی الله علیه و آله و سلم - می باشد كه خداوند او را گرفت سپس او را به نزد خود به بالا برد، (و وضع المیزان) «و میزان و قانون (در آن) گذاشت». و «میزان (ترازو)» امیرالمؤمنین - علیه السلام - است كه او را منصوب ساخت تا خلیفه ی بعد از پیامبر باشد.

گفتم: (أن لا تطغوا فی المیزان) «تا در میزان طغیان نكنید (و از مسیر عدالت منحرف نشوید)» چه معنی دارد؟

حضرت فرمود: یعنی در زمینه ی امامت طغیان نكنید و با امام مخالفت نكنید.

گفتم: (و أقیموا الوزن بالقسط و لا تخسروا المیزان) «و وزن را براساس عدل برپا دارید و میزان را كم نگذارید» چه معنی دارد؟

فرمود: یعنی از امام عادل اطاعت كنید؟ و چیزی از حق او را نادیده نگیرید.

گفتم: فرمایش خدا: (فبأی آلاء ربكما تكذبان...) «پس كدامین نعمتهای پروردگارتان را تكذیب می كنید شما ای گروه جن و انس»؟! چه معنی دارد؟

فرمود: یعنی كدام نعمت از نعمتهای مرا تكذیب می كنید؟ به محمد یا به علی - علیهماالسلام -؟ من به وسیله آن دو (بزرگوار) بر بندگان نعمت را ارزانی داشتم. [2] .


[1] سوره ي الرحمن آيه ي 5 تا 9 و 13.

[2] كنز الفوائد: 319، بحارالأنوار: ج 24 ص 309 ح 12.